اصول علمی در طراحی ایمپلنت دندانی : وظیفه ایمپلنت های دندانی ، انتقال نیروها به بافت های بیولوژیک اطراف است مانند استخوان و لثه. هدایت و کنترل نیروی بیومکانیک به دو عامل وابسته می باشد :
1 – ویژگی نیروی وارد شده
2 – سطح تماس عملکرد(فانکشنال) که نیرو در آن انتشار می یابد .
این کنترل و هدایت نیروها با اصول طراحی عملکرد اولیه ایمپلنت ها و میزان تعدیل عملکرد پروتز متکی بر ایمپلنت در ارتباط مستقیم است .
بر این اساس عملکرد نیروها و ویژگی آن ها و سطح تماس استخوان – ایمپلنت که نیرو در آن توزیع می شود بیش از 90 طراحی ایمپلنت موجود می باشد . پایه و اساس بیومکانیکال طرح های مختلف ایمپلنت بر مبنای توانایی آن ها در کنترل نیروهای بیومکانیک ارزیابی می گردد . اصول علمی بنیادی در ارتباط با نیرو (F ) و سطح (S) ، با اصول مهندسی ایمپلنت ترکیب می شوند تا به اهداف کلینیکی مورد نظر دست یابند .
سه نیرو در داخل دهان بر ایمپلنت دندانی وارد می شود .
الف – نیروی فشاری
ب – نیروی کششی
ج – نیروی برشی
استخوان در مواجهه با نیروی فشاری از همه حالت ها مقاومتر است . در مواجهه با نیروی کششی استخوان 30 % ضعیفتر و در مقابل نیروی برشی 65 % ضعیفتر عمل می کند . با این توضیحات تا حد امکان باید از وارد آمدن نیروی برشی به استخوان جلوگیری کرد زیرا استخوان در مقابل این نیروها کمترین مقاومت را دارد و در نواحی که تراکم ( دانسیته ) استخوان کمتر است این مسئله بسیار مهم می باشد زیرا که استحکام استخوان مستقیما با دانسیته آن در ارتباط می باشد .
یک ایمپلنت دارای بدنه ای با طراحی ماکروسکوپیک و همچنین اجزای میکروسکوپیک و همچنین اجزای میکروسکوپیک است . هر دو مورد مذکور در عین مستقل بودن از هم در رفتارهای بالینی ( محیط دهان ) به هم مرتبط هستند .