خصوصیات طراحی ناحیه اپیکال ایمپلنت : قسمت انتهایی یا اپیکالی یک ایمپلنت اغلب به صورت متقارب ( مخروطی ) است تا امکان جا گرفتن ایمپلنت در استخوان را قبل از آن که بدنه آن با استخوان کرستال درگیر شود فراهم می کند . در نتیجه نیازی نیست که بیمار دهانش را زیاد باز کند . این مسئله در مناطق خلفی دهان بیمار دارای اهمیت بیشتری است . این مورد مرحله اول قرار دادن ایمپلنت در استخوان را تسهیل می کند .
اغلب ایمپلنت های ریشه ای شکل در مقطع عرضی گرد هستند . این مورد باعث می شود که یک دریل گرد بتواند یک حفره گرد ایجاد کند که کاملا با شکل بدنه ایمپلنت تطابق دارد ، اما شکل گرد در مقطع عرضی ایمپلنت هنگام محکم شدن پیچ های اباتمنت با وارد آمدن نیروهای چرخشی به یک دندان در برابر نیروهای برشی – چرخشی مقاومتی ندارد . در نتیجه می بایست قسمت ضد چرخش به بدنه ایمپلنت و اغلب در ناحیه اپیکال آن متصل شود .
رایج ترین شکل قسمت ضد چرخش به صورت سوراخ یا دالان می باشد . یکی از معایب این حفره اپیکالی زمانی مشخص می شود که ایمپلنت نزدیک کف سینوس قرار داده شود یا صفحه کورتیکال را سوراخ کند . در این شرایط این حفره اپیکالی ممکن است با موکوس پر شود و منبع یک آلودگی میکروبی شود و یا از بافت فیبروزه پر شود در این صورت تماس استخوان با ایمپلنت در ناحیه اپیکال کاهش می یابد . این مشکل در صورت سبدی بودن طراحی بدنه ایمپلنت بیشتر می شود . توجه داشته باشید که ما در طراحی ایمپلنت به دنبال حداکثر تماس ایمپلنت با استخوان هستیم بنابراین نکات مطرح شده بالا در ماندگاری دراز مدت ایمپلنت بسیار مهم می باشد .
یکی دیگر از بخشهای ضد چرخش در بدنه ایمپلنت ، نواحی صاف یا شیارهایی است که در طول بدنه یا ناحیه اپیکال بدنه ایمپلنت وجود دارد .
استخوان در ناحیه این شیارها یا مناطق همواره رشد می کند و باعث می شود که نیروهای چرخشی بهتر تحمل شوند .
قسمت انتهایی هر ایمپلنت می بایست صاف بوده و نوک تیز نباشد – نوک تیز بودن سبب کاهش سطح تماس می شود و میزان استرس بر ایمپلنت در این ناحیه از استخوان افزایش می دهد .
کلینیک دندانپزشکی , کلنیک تخصصی ایمپلنت
